چه فراوان هستند کسانی که از وضعیت بسیار اسف بارشان هیچ نگرانی و در حقیقت هیچ آگاهی ذهنی ندارند. اگرچه آنها خودشان را انسانهای کاملی نمی دانند اما ایرادی جدی هم در خود نمی یابند؛ ایشان انسانهای محترمی هستند، شهروندانی قانونمند.

انکار مسیح – به عنوان پسر خدای زنده- انکار یک نظریه نیست، بلکه رد کردن یک شخص است. شما با یک «تعریف» در مورد مسیح روبرو نیستید، بلکه با شخص او. کسی که او را انکار می‌کنید، پسر خدای زنده و حقیقی است.

ه چه معنا ما در وی هستیم؟ درخدایی زنده که می‌شناسیم و با ما ایمانداران وارد عهد کامل فیض و محبت شده است. «در مسیح» نه بدین معنا که در رابطه‌ای عرفانی، هویت ما جذب و محو شده، شخصیت ویژه خود را از دست داده و در اقیانوس بیکران ذات او غرق و نیست شده باشیم!