مقاله ها

مخاطبین این آیه ایمانداران واقعی مسیحی هستند؛ کسانی که خدای حقیقی و زنده را ملجا و پناه خود ساخته‌، افرادی که جویای خدای حقیقی شده، به سویش بازگشت نموده و او هم ایشان را -در مسیح- پذیرا گشته است.

اغلب اوقات وقتی  که ما خبر وفات یکی از دوستان را می‌شنویم برای دلداری و تسلی بازمانده‌ها این کلام را بر زبان می‌آوریم: «خدا بیامرزدش.» نزدیکان و دوستان فرد متوفی از آرزو کردن پا پیشتر گذارده و برای سفر آخرت عزیزشان توشه‌ای فراهم می‌‌بینند؛ مجلس ختم،

فرادی که خود را لائیک خوانده و منکر وجود خدا هستند، ساعت بسیار منظم خلقت را می‌بینند ولی وجود ساعت‌ساز را ضروری نمی‌دانند. ایشان با گزینش چنین دیدگاهی با مشکل بزرگی روبرو می‌شوند؛ باید ثابت کنند که همه‌چیز بر حسب شانس و اتفاق کور پدید آمده و نه توسط آفریننده‌ای حکیم.

خداوند حقیقی که در ذاتش نادیدنی، ازلی و غیرقابل‌ رویت است در فرزند ارشد خود -عیسی مسیح- خود را بر بنی‌آدم آشکار ساخته است. مسیح، جلوه‌گر ذات خدای نادیدنی اوست؛ زیرا خوشنودی خدا در این بود که تمامی حکمت، قدرت، پارسایی، جلال و همه برکات خود را در مسیح قرار دهد.

خداوند ما عیسی مسیح از پیروانش انتظار دارد که همچون شیر شرزه و معترف باشند و نه همچون موش متقی؛ دسیسه تقیه و دروغ گفتن برای حفظ از جان، سیاستی بود که محمد به پیروانش می‌آموخت و نه خداوند حقیقی به ایماندارانش.

همه ما به طور غریزی می‌دانیم که خدایی هست؛ ندایی درونی به ما می‌گوید که خدایی ما را آفریده است. هرچند اغلب ما این ندا را ناشنیده گرفته و یا سعی می‌کنیم تا آن را به فراموشی بسپاریم.

مهمترین و اساسی‌ترین سوالی که یک حق جو -و یا فردی که خود را مسیحی می‌شمارد- بایستی از خود بپرسد این است؛ که آیا روح مسیح در من ساکن هست یا نه؟ بر چه اساس می‌توانم یقین پیدا کنم

در این آیات خداوند ناخوشنودی خود را از شبانها و مبشرینی اعلام می‌کند که به جای مراقبت از گله خداوند و تعلیم آموزه‌های کتاب مقدس به فکر پیشبرد منافع زمینی خود و کسب شهرت و ثروت هستند.

سنگ قبر آخرین سنگی است که در بنای زندگی یک فرد زده می‌شود؛ با نام او که بر آن حک شده و تاریخ تولد و وفاتش. همه ما انسانها در برابر مرگ کاملا عاجز و ناتوان هستیم.