تعمید در روح

«…زیرا ما معبد خدای زنده‌ایم. چنانکه می‌گوید: بین آنها سکونت خواهم گزید و در میانشان راه خواهم رفت و من خدای ایشان خواهم بود و آنان قوم من خواهند بود.» (دوم قرنتیان ۶: ۱۶)

مهمترین و اساسی‌ترین سوالی که یک حق جو -و یا فردی که خود را مسیحی می‌شمارد- بایستی از خود بپرسد این است؛ که آیا روح مسیح در من ساکن هست یا نه؟ بر چه اساس می‌توانم یقین پیدا کنم که از اسارت مرگ گذشته و به آزادی فرزندان خدا و رستگاری رسیده‌ام؟ به همین دلیل است که رسول راستین خداوند می‌پرسد:

«آیا نمی‌دانید که معبد خدایید و روح خدا در شما ساکن است؟» (اول قرنتیان ۳: ۱۶)

در زمان تحول روحانی -وقتی که فرد حقجو ایمان می‌آورد- روح مسیح به ایماندار عطا می‌شود؛ این همان تعمید در روح است. در یوحنا ۳: ۱۱ و لوقا ۳: ۱۶ یحیی تعمیددهنده وعده می‌دهد که مسیحای موعود با آتش و روح قومش را تعمید خواهد داد. معلمین کاریزماتیک -با اشاره به این آیات و تفسیر نادرست آن- به ما می‌گویند که ما نیاز به تعمید دوباره در روح داریم تا بتوانیم با آن دست به انجام کارهای عجیب و غریبی بزنیم. ایشان مرتب دعا می‌کنند تا خداوند از آسمان آتش بر سرشان نازل کند! درحالیکه مطابق تعلیم کتاب مقدس، فرد حقجو از راه ایمان به مسیح روح‌القدس -که مسیح وعده آن را داده بود- دریافت می‌کند. تعمید در روح اشاره دارد به زمانی که روح مسیح کارش را در زندگی ایماندار آغاز می‌کند. وقتی که توبه کرده و ایمان آوردیم، روح مسیح به ما عطا می‌شود بدون اینکه بدنمان احساس مورمور کرده و یا از حالت طبیعی خود خارج شویم. حال اگر روح مسیح در من است؛ آنگاه می‌توانم از رستگاری خود یقین پیدا کنم، آنگاه ایمان من واقعی بوده و بر اساسی محکم بنا شده است. اما خداوند توسط رسولش به ما هشدار می‌دهد که

«…اگر کسی روح خدا را نداشته باشد، او از آن مسیح نیست.» (رومیان ۸: ۹)

به نظر می‌رسد که یک مسیحی واقعی بدون شک – و با توجه به ثمرات روح- می‌تواند دریابد که روح خداوند در او ساکن است. اما اگر روح مسیح در ما نباشد، پارسایی مسیح به ما تعلق نداشته و ما فرزندان خداوند محسوب نمی‌شویم؛ بدون روح‌القدس، ما همچنان فرزندان غضب باقی می‌مانیم. اما روح مسیح – که روح پسرخواندگی – نامیده شده، در دل ایماندار ساکن شده و به او اطمینان می‌بخشد که نجات یافته و به خانواده آسمانی تعلق دارد. (رومیان ۸: ۱۵-۱۶)
کارهای روح‌القدس
– اگر روح مسیح در ما باشد دیدگان روحانی ما را باز نموده و حقایق نجات‌بخش کلام خداوند را بر ما آشکار می‌سازد. خداوند ما چنین فرمود:

« اما چون او -یعنی روح راستی -آید شما را به تمامی راستی هدایت خواهد کرد.» (یوحنا ۱۶: ۱۳)

– روح‌القدس به ما می‌آموزد تا از ته دل و با آه و ناله دعا کنیم زیرا روح مسیح، روح دعاست.

«و روح نیز در ضعف ما به یاری‌مان می‌آید، زیرا نمی‌دانیم چگونه باید دعا کنیم. اما روح با ناله‌هایی بیان‌ناشدنی برای ما شفاعت می‌کند» (رومیان ۸: ۲۶)

– روح مسیح، روح تقدیس‌ است. به همین دلیل رسول راستین خداوند به اهالی قرنتیه – با اشاره به فهرست طولانی از یک سری گناهان – چنین می‌نویسد:

«بعضی از شما در گذشته چنین بودید، اما در نام مسیح خداوند و توسط روح خدای ما شسته شده، تقدیس گشته و پارساشمرده شده‌اید.» (اول قرنتیان ۶: ۱۱)

– روح‌القدس روح محبت است. وی در دل ایمانداران محبت نسبت به خداوند و دیگر همنوعان را ایجاد می‌کند.

«اما ثمره روح، محبت، شادی، آسایش، آرامش، صبر، مهربانی، نیکویی، وفاداری، فروتنی و خویشتنداری است.» (غلاطیان ۵: ۲۲)

روح مسیح باعث می‌شود تا ما دوستدار خدای زنده و دیگر مسیحیان بشویم.

«اما در باره محبت برادرانه نیازی نیست چیزی به شما بنویسم زیرا خود از خدا آموخته‌اید که یکدیگر را محبت کنید.» (اول تسلونیکان ۴: ۹)

روح‌القدس همواره حقایق مکتوب در کتاب مقدس را – که همگی درباره مسیح هستند- بر ما آشکار می‌سازد؛ یعنی روح مسیح همیشه به مسیح شهادت می‌دهد و کسی که نجات یافته می‌تواند اطمینان پیدا کند که به خانواده خداوند تعلق دارد چرا که

«روح، خود با روح ما شهادت می‌دهد که ما فرزندان خداییم.» (رومیان ۸: ۱۶)

لذا مهمترین پرسش برای ما این است که بدانیم آیا روح مسیح در کالبد فانی ما قرار گرفته یا نه؟
دکتر زرین‌قلوب. لندن. بهار ۲۰۱۸