بارها و بارها از زبان معلمین مسیحی باحسن نیت می‌شنویم که مسیحیت یک دین نیست بلکه یک رابطه است. البته درست است که مسیح یک گناهکار را نجات داده و وارد رابطه و مشارکت با خدا می‌سازد، اما آیا صحیح است که بگوییم مسیحیت یک دین نیست؟
هیچ شکی نیست که خداوند ما عیسی مسیح و رسولانش قدرت انجام معجزه را داشتند. رسولان مسیح که شاهد رستاخیز او بودند پس از روز پنتاکست قادر بودند تا عطیه روح را به طور نمادین با دست گذاردن بر دیگران به ایشان عطا کنند.
این است کلام خدای واقعی و زنده که در کتاب مقدس آن را می‌یابیم؛ در اینجا حقیقتی بیان شده است که فرای انتظار ماست. ما گمان داشتیم که همه پیامبران از سوی خدای زنده فرستاده شده‌اند تا بنی‌آدم را هدایت کنند نه اینکه به گمراهی بکشانند!
کلیسای خداوند ما عیسی مسیح همیشه مورد آزار و اذیت قرار داشته است. بین سالهای ۱۵۳۱ تا ۱۵۷۸ میلادی صدها پروتستان ساکن هلند به دلیل ایمانشان توسط کاتولیکها به قتل رسیدند. «هانس برت» و مادر بیوه‌اش به این گروه از پروتستانها تعلق داشتند.
روز یک‌شنبه ۶ ژاونیه ۱۸۵۰ چارلز هدون سپرجن که ۱۵ سال بیشتر نداشت به سوی کلیسای همیشگی روانه بود. اما به دلیل برف و بوران سنگین قادر نبود به آن مکان برسد لذا در بین راه مسیرش را تغییر داد و به کلیسای کوچکی که در آن نزدیکی بود وارد شد.
در آیات می‌خوانیم که خداوند عالم با ندایی آسمانی عیسی مسیح را مخاطب ساخته و می‌گوید؛ این است پسر محبوبم. اما بلافاصله شیطان کلام خداوند را می‌برد زیر سوال؛ اگر پسر خدایی! ابلیس ابتدا این حقیقت را زیر سؤال می‌برد و سپس آن را کاملاً نفی می‌کند؛
خدای حقیقی و زنده که خود را بر بالای کوه سینا بر موسی مکشوف ساخت -چنانکه در این آیات می‌خوانیم- تفاوت ذاتی و ماهوی با خدای محمد دارد. او که نام خود را بر موسی اعلام داشت، سرشار است از نیکویی و فیض.
بنی‌آدم که گناه را بر اطاعت از خداوند برگزیده بود از حضور خداوند رانده شده و رابطه‌اش با او قطع گشته است. وی طعمه‌ای شده برای قدرتهای تاریکی، روحی که اکنون در فرزندان سرکش عمل می‌کند. آدمی خلق شده بود تا در پادشاهی کسی خدمت کند؛
خداوند عیسی مسیح به هر ایماندار واقعی‌اش اطمینان می‌دهد که همه به تو تعلق دارند: اولاً ، همه مبشرین و خادمین مسیحیت -از برترین آن‌ها گرفته تا پایین‌ترین ایشان- پولس، اپولس و کیفا خدمتکاران شمایند، انسانهایی که مراقب شما هستند برای رستگاری.
«آهنگر با تیشه می‌تراشد و آن را در زغال کار می‌کند و با چکش صورت می‌دهد. و با قوت بازوی خود آن را می‌سازد. او گرسنه شده نای از کف می‌دهد و آب ننوشیده به حال ضعف می‌افتد. با ریسمان چوب را اندازه می‌گیرد و با قلم نشانه می‌گذارد. با رنده آن را صاف می‌سازد [...]
