«و دیدم آسمانی جدید و زمینی جدید چونکه آسمان اول و زمین اول درگذشت و دریا دیگر نمی باشد. وشهر مقدس اورشلیم جدید را دیدم که از جانب خدا از آسمان نازل می‌شود، حاضر شده چون عروسی که برای شوهر خود آراسته است. و آوازی بلند از آسمان شنیدم که می‌گفت اینک خیمۀ خدا با آدمیان است و با ایشان ساکن خواهد بود و ایشان قومهای او خواهند بود و خود خدا با ایشان، خدای ایشان خواهد بود. و خدا هر اشکی را از چشمان ایشان پاک خواهد کرد و بعد از آن مرگ نخواهد بود و ماتم و درد دیگر روی نخواهد داد زیرا چیزهای اول درگذشت» (مکاشفۀ یوحنا ۲۱: ۱-۴)
شاید یکی از موانع بزرگ و شک‌برانگیز برای مسلمین در مواجهۀ با کلام خداوند و حقایق مسیحیت، شباهت ظاهری باشد که بین باورهایشان و آموزه‌های کتاب مقدس وجود دارد. لذا کلامی که بارها و بارها از زبان این دوستان می‌شنویم این است که، همۀ ادیان یکی هستند و فرق چندانی با هم ندارند. چه لزومی دارد تا عقایدی را که تمام خانواده و اطرافیان در طول نسلها باور داشتند، کنار بگذارم و به چیزی ایمان بیاورم که کهنه شده و دست دوم است؟!
رفع چنین سوءتفاهمی نیاز به آموزش دارد. زیرا ریشۀ همه خرافات در عدم آگاهی است، لذا حقیقت بایستی در مقابل دیدگان مردم قرار گیرد تا بتوانند انتخاب آگاهانه‌ای داشته باشند. پس بگذارید تا پاره‌ای از این تفاوتها را مورد مطالعه قرار دهیم. انتخاب آگاهانه وظیفۀ هر یک از ماست.
مسلمین به «جنّت» باور دارند اما آیا این همان بهشتی است که خداوند در کتاب مقدس آن را میراث ایمانداران ساخته است؟ شاید چنین سؤالی شما رابه تعجب وادارد و بگوئید که بهشت، بهشت است دیگر، چه فرقی می‌کند؟ برای برطرف کردن چنین شک و خیالی است که به این آموزۀ کتاب مقدس توجه می‌کنیم. آنوقت در خواهیم یافت که، میان ماه من تا ماه پروین، تفاوت از زمین تا آسمان است.
گناه در بهشت راهی ندارد
کلام خداوند به ما می‌گوید که علت رانده شدن آدمی از بهشت و از حضور خداوند، گناه بود. (پیدایش ۳: ۳) زیرا خداوند، قدوّس و از گناه بیزار است و آن را تحمل نمی‌کند. در بهشت هیچ گناهی یافت نمی‌شود و خداوند تنها اجازۀ ورود افرادی را به بهشت می‌دهد که گناهانشان پاک و زدوده شده باشد. فردی که در گناه بمیرد، مهم نیست که چقدر اعمال نیک به جا آورده باشد، هرگز وارد ملکوت خداوند نخواهد شد زیرا گناهانش مانع ورودش می‌شود.
قدوّسیت و عدالت خداوند دست در دست هم داده و مانع ورود آدمیان گناهکار به بهشت می‌شود. از سویی رحمت و محبت خداوند می‌خواهد که همه نجات یابند و وارد بهشت شوند، به همین دلیل خداوندْ عیسی مسیح قالب بشری به خود گرفته و به زمین آمد تا با متحمل شدن مجازات گناهکاران، ورود ایشان را به بهشت میسر سازد. زیرا هیچ راه دیگری وجود ندارد.
اما خدایی که در اسلام به مردم معرفی شده٬ خدایی قدوس نیست. گناه کاملاً بی‌اهمیت و سرسری گرفته شده است و حتی دروغگویی در شرایط خاصی گناه محسوب نمی‌شود! عدالت الله نیز غریب است. او هرکسی را که بخواهد به صرف اینکه «اشهدش» را گفته باشد به بهشت وارد می‌کند. جنّت مسلمین شبیه به عشرتکده پاکیزه و ضدعفونی شده ای است که در قبال اعمال نیک به پیروان محمد داده می‌شود.
برای ورود به بهشت باید از نو زاده شویم
خداوند عیسی مسیح به شخص بسیار مذهبی به نام نیقودیموس گفت، تا کسی از سرنو متولد نشود، ملکوت خداوند را نمی‌تواند ببیند. (انجیل یوحنا ۳: ۳) «تولد تازه» شرط ورود به بهشت است.
انسان طبیعی به طور ذاتی در دشمنی با خداوند و احکام اوست. او احکام خداوند را نمی‌خواهد و نمی‌تواند که نگاه دارد. حال چگونه امکان دارد چنین کسی وارد سلطنت جاویدان خداوند شود، جایی که هیچ گناه و نافرمانی نیست؟ لذا قبل از ورود به بهشت، بایستی تا ذات و ماهیت درونی شخص تغییر کند. این تغییر درونی را خداوند «تولد تازه» می‌نامد. کسی که از گناهانش توبه کرده به مسیح ایمان می‌آورد، خداوند به او «دلی تازه» می‌دهد. دلی که احکام خداوند بر آن نقش شده است. اکنون، رابطه فرد ایماندار با گناه عوض می‌شود: چیزی که او آن را دوست می‌داشت و در بردگی‌اش می‌بود، بعد از ایمان از آن متنفر می‌شود.
کسی که از نو زاده شده، خداوند و احکامش را دوست دارد. اگر چه ریشه گناه تا دم مرگ در او باقی است، اما به تدریج و به کمک خداوند بر گناهانش غلبه می‌کند. تنها پس از مرگ است که برای همیشه از قید گناه آزاد می‌شود و به جایی می‌رود که در آن دیگر مرگ و درد و ماتم نیست.
چنین آموزه‌ای در دین محمدی به گوش احدی هم نرسیده است! بهشت آنها پر است از کسانی است که با سعی و تلاش و حتی ریاکاری سعی دارند تا راه خود را به آنجا باز کنند. کسانی که به گفته کلام خداوند مُرده در گناه هستند و امکان ندارد در شرایطی که هستند وارد ملکوت خداوند گردند.
اطمینان به رستگاری و بهشت
ایماندار مسیحی به یقین خاطر می‌داند که رستگار شده و در راه بهشت است. این اراده مکتوب خداوند است که ایمانداران مسیحی به جایی بروند که مسیح است.(انجیل یوحنا باب ۱۴) خداوند می‌خواهد که ایماندارانش بدانند که بعد از مرگ به کجا می‌روند و در کلامش بارها و بارها این وعده خود را تکرار کرده تا جایی برای شک و تردید نماند. از سویی رستاخیز مسیح از مردگان، علاوه بر اینکه دعوای الوهیت او را ثابت ساخت، چون مهر تأییدی بود از جانب خداوند بر کار تمام شدۀ او بر صلیب. خداوند فدیۀ گناهان را پذیرفته و بعد از این دیگر هیچ محکومیتی برای ایمانداران مسیحی نیست. یقین به رستگاری از دلگرم‌کننده‌ترین و تشویق‌کننده‌ترین برکات مسیحیت است. (جای تعجب نیست که چرا رستاخیز مسیح با شدت تمام توسط مسلمین نفی شده است. به عنوان نمونه در انجیل جعلی برنبا که توسط مسلمین نوشته شده، فرد دیگری به جای عیسی بر صلیب می‌شود!)
پیروان دین محمدی تا وقتی نمیرند و به دنیای باقی نشتابند، نمی‌دانند که منزلگاه ازلی‌شان کجاست! البته امید هست، اما یقین خاطر، هرگز. همه چیز پس از مردن روشن می‌شود. تنها بعد از مرگ است که آنها به یقین می‌دانند که به کجا می‌روند، زیرا خدای آنها اراده‌اش را بر آنها روشن نساخته است و تجسس در اراده مخفی اللّه گناه محسوب می‌شود. واقعاً که باید به حال این دوستان تأسف خورد و تلاش بیشتری کرد تا کلام نجات بخش را به گوششان برسانیم.
بهشت از راه ایمان و نه اعمال عطا می‌شود
ای کاش می توانستیم این مژدۀ نیک را به گوش همۀ مسلمین برسانیم! آنها که با صداقت دست و پایشان را آب می‌کشند و روی سجاده خم و راست می‌شوند و گمان دارند که اعمال مذهبی‌شان آنها را به بهشت می‌رساند! در نظر چنین افرادی، هیچ آموزه‌ای زننده‌تر و ناباورانه‌تر از این نیست! آنها از فیض بی‌شائبۀ خداوند بیزار هستند و فریاد برمی‌آورند، «پس این همه تلاش من برای ورود به بهشت بیهوده بود؟»
بلی، گناه مانع ورود شما به بهشت می‌شود و علاوه بر آن خداوند بی‌نیاز بهشت را بدون بهانه به ایماندارانش می‌دهد. این آموزه به طور بسیطی در کتاب مقدس تعلیم داده شده است. (رساله رومیان ۳-۵ و رساله غلاطیان ۱-۳ و…) و در الهیات مسیحی با عنوان «پارساشمردگی از راه ایمان» از آن یاد می‌شود. و این عمل قضایی خداوند است که بوسیله آن خداوند شخص گناهکار را «پارسا» اعلام می‌کند و محکومیت گناه را از وی دور می‌سازد.
خداوند که قاضی عالم است، برای ورود به بهشت هیچ عملی را لازم نمی‌داند بلکه تنها و تنها ایمان به مسیح را می‌طلبد. زیرا او تمام احکام خداوند را در زندگی بدون گناهش حفظ کرد. در روز جزا هر مسیحی را خداوند چون مسیح «بی‌گناه» در نظر می‌گیرد، گویی هرگز مرتکب هیچ گناهی نشده است. حال این ایمانداران که مورد فیض خداوند قرار گرفته‌اند، در زندگی خود احکام خداوند را به خاطر محبت بدو و نه از روی ترس از عذاب، حفظ می‌کنند.
بهشت محمدی پر است از کسانی است که به خاطر رفتن به مکه و یا پرداخت خمس و ذکات بهشت را حق مسلّم خود می‌دانند، زیرا اعمالی دینی به جا آورده‌اند که کفۀ ترازو را به نفعشان سنگین می‌سازد.
خداوند در بهشت قابل رؤیت است
عیسی مسیح پس از رستاخیزش با همان پیکر انسانی به آسمان صعود کرد. ایمانداران خداوند را رودررو در بهشت می‌بینند و با او مشارکت خواهند داشت. در آنجا نیازی به خورشید و نور نیست زیرا مسیح روشنایی آن است. (مکاشفۀ یوحنا ۲۲: ۵)
چون خداوند منشأ همۀ خوبیها و لذتهاست، بودن در حضور خداوند همان بهشت واقعی است. مشارکت با خداوند، پرستش او، شناخت بهتر و سرایش و ستایش فیض و رحمت خداوند برای رستگاری از مشغولیتهای ایمانداران در بهشت است. آنها تمام ازلیت را به شناخت خداوند و لذت بردن از وجودش سپری می‌کنند.
در دین جاهلی، جنّت جایی است برای ارضاء لذات جسمانی و شهوت‌رانی ابدی! مفسرین دین جاهلی صفحات بسیاری را در وصف حوری و غلمان سیاه کرده‌اند و هزاران نوجوان به هوای در آغوش کشیدن این بتها جانشان را از کف داده و می‌دهند. جنّت مسلمین پر است از قاتلین، تروریستها و آدمکشهای بی‌رحمی که با خون خود و دیگران قصد خریدش را دارند. خداوند در بهشت آنها جایی ندارد. آنچه که مهم است حوض کوثر است و شربأ طهورا و لشکر باکره‌ها و حوری های آسمانی.
همگان به بهشت دعوت شده‌اند
اگر برای ورود به جنّت اعمال نیک ضروری است و اگر حتی بهترین مسمانها هم هرگز یقین نخواهد داشت که بعد از مرگش به کجا خواهد رفت، در عوض در ملکوت خداوند بروی همه باز است. خداوند همه را بدون استثناء دعوت می‌کند تا از راه توبه و ایمان به عیسی مسیح به طور رایگان رستگار شوند. خداوند آنها را از درون تغییر داده و به آنها تولد تازه می‌بخشد تا او را دوست داشته و با او گام بردارند.
مسیح حاضر است تا فدیۀ همۀ گناهان ما را -گذشته، حال و آینده- با خونش بپردازد، اگر ما دعوت او را قبول کنیم. ایمان به او به ما اطمینان خاطر می‌بخشد که دیگر هرگز در دادگاه قضاوت خداوند محکوم و سرافکنده نخواهیم شد. زیرا خداوند عادل است و یکبار -بر روی صلیب- گناهان ما را مجازات کرده و بار دیگر مجازاتش را از ما طلب نمی‌کند.
به همین خاطر این کلام را «مژدۀ نیک» می‌خوانند: خبر نیک بخشش گناهان در مسیح عیسی. او هیچ عمل نیکی برای ورود به بهشت نمی‌خواهد. بیائید با تمام بار گناهانمان بسوی او روی کنیم. بگذارید تا تأخیر نکنیم و با توبه و ایمان بسوی مسیح روی آوریم زیرا او حاضر است تا هرکسی را بپذیرد و وارد ملکوت خداوند سازد.
نوشتۀ دکتر زرین قلوب