خداوند آدمی را موجودی آفریده با قابلیت پرستش؛ هرکس برای خودش خدایی دارد و اکثر اوقات این خدا خدایی ذهنی است و در دیگر موارد به شکل بت بی‌جانی مورد پرستش قرار می‌گیرد. خداوند در کلامش به ما می‌گوید که هر چند آدمی به طور غریزی می‌داند که آفریننده‌ای حکیم و توانا وجود دارد که [...]
کسانی که با کلام مکاشفه راستین خداوند آشنایی ندارند گمان می‌برند که اسلام بسیار شبیه مسیحیت است؛ یا فرم اصلاح‌شده و کاملتری از آن. چنین پیش‌داروی غلطی فقط به دلیل عدم آگاهی بوده و کیلومترها به دور از حقیقت.
هرکس که از دین محمدی روی برگرداند مرتد محسوب شده و طبق شریعت اسلام مجازات مرگ در انتظارش خواهد بود. برای ما ایرانی‌ها که تقریبا همگی مسلمان‌زاده‌ایم، مسیحی شدن خطر بسیار جدی را بدنبال دارد. چه خوب است قبل از اینکه چنین تصمیمی بگیریم کمی به عواقب آن فکر کنیم چنانکه خداوند ما به شاگردانش توصیه کرد.
۱۴۰۰ سال از زمانی می‌گذرد که امپراتوری شکوهمند پارس تسلیم شمشیر خونریز و برهنه اعراب شد؛ مرزداران پارسی با دیدن جنگجویان پابرهنه عرب -که به هوای شهادت و رفتن به آغوش جنتّیان- بدون لباس رزم و زره‌پوش در حال هجوم به خاکشان بودند -به گمان اینکه آنها روئین‌تن هستند- پا به فرار گذاشتند.
تاریخ مسیحیت به هیچ وجه عاری از لکه‌های سیاه نیست؛ یکی از تیره‌ترین آنها جنایتهای بیشمار دادگاه تفتیش عقاید یا انکیزاسیون است. برای فرد حقجو و یا کسی که مشتاق شناخت بیشتری از آیین مسیحیت است این موضوع ممکن است مانع بزرگی را ایجاد کند:
وی در سال ۱۸۰۵ میلادی در خانواده‌ای مرفه در آلمان بدنیا پا گذاشت؛ پدرش مسئول جمع‌آوری مالیات بود. وی در سنین کودکی و نوجوانی به ندرت به کلیسا رفته و یا کتاب مقدس را می‌خواند. در ده سالگی یاد گرفت تا بی سر و صدا از پولهای دولت که دست پدرش بود بدزدد.
«توماس کرانمر» این بدشانسی را داشت که در زمان هنری هشتم، اسقف اعظم کلیسای کنتربری انگلیس باشد. اما با سیاست چرخش به هر سمتی که باد می‌وزد زنده ماند. وی به خاطر موقعیتی که داشت و بنا به ضرورت و خواسته پادشاه بر طلاق‌های مکرر او مهر تایید زده و زنهای او را به مرگ محکوم ساخت.
مخاطبین این آیه ایمانداران واقعی مسیحی هستند؛ کسانی که خدای حقیقی و زنده را ملجا و پناه خود ساخته، افرادی که جویای خدای حقیقی شده، به سویش بازگشت نموده و او هم ایشان را -در مسیح- پذیرا گشته است.
اغلب اوقات وقتی که ما خبر وفات یکی از دوستان را می‌شنویم برای دلداری و تسلی بازمانده‌ها این کلام را بر زبان می‌آوریم: «خدا بیامرزدش.» نزدیکان و دوستان فرد متوفی از آرزو کردن پا پیشتر گذارده و برای سفر آخرت عزیزشان توشه‌ای فراهم میبینند؛ مجلس ختم،
فرادی که خود را لائیک خوانده و منکر وجود خدا هستند، ساعت بسیار منظم خلقت را میبینند ولی وجود ساعت‌ساز را ضروری نمی‌دانند. ایشان با گزینش چنین دیدگاهی با مشکل بزرگی روبرو می‌شوند؛ باید ثابت کنند که همه‌چیز بر حسب شانس و اتفاق کور پدید آمده و نه توسط آفریننده‌ای حکیم.
